Yapraktan biyolijik gübre uygulaması verimi artırıyor

Buğdaya hem kardeşlenme hem de sapa kalkma dönemlerinde yapraktan

“biyolojik gübre” uygulamalarının verim üzerinde önemli etkileri olduğu saptandı.

Yapılan bilimsel bir araştırmada  buğdayın farklı gelişme dönemlerinde

yapraktan “biyolojik gübre” uygulamalarının buğdayın

verim ve kalite özellikleri üzerine etkileri araştırılmıştır. İki

yıl yürütülen araştırma sonucunda, buğdaya hem

kardeşlenme hem de sapa kalkma dönemlerinde yapraktan

“biyolojik gübre” uygulamalarının birinci yıl %12,67, ikinci

yıl ise %13,16 oranlarında verim artışı sağladığı

belirlenmiştir. Kullanılan bitki besleme ürününün buğdayın

gelişimi, verim ve verim kriterleri ile kalite üzerine herhangi

olumsuz bir etkisi saptanmamıştır.

Araştırmada ayrıca şu bilgilere yer veriliyor. 

Türkiye gibi beslenmesi tahıla dayalı olan ülkelerde tahılların, verim ve kalite

özelliklerine yapraktan, topraktan ya da tohumdan

uygulanan organik madde kaynaklarının ve dengeli

gübrelemenin etkilerinin bilinmesi, bu konu ile ilgili detaylı

çalışmaların yapılması ülkemiz tarımına yararlı olacaktır.

Tarımda kullanılabilirliği araştırılan bu gibi farklı bitki

besleme ürünleri hakkında daha net kararlar verebilmek için

bu tür araştırmaların ülkemizde yer alan farklı yetiştirme

kuşakları (yazlık-kışlık ve fakültatif) üzerinde farklı

lokasyon ve yıllarda da yürütülmesinin gerekliliğine

inanmaktayız.

Bitkilere yapraktan yapılan destekleyici beslenme

uygulamalarının etkisi önemli olduğu belirlenmiştir.

Yapraklarda biriken fotoasimilantların, tane ve meyveye

gönderilmesi, doğal yaşlanma sırasında (senesens)

generatif dönemde gerçekleşen fizyolojik bir olaydır

(Öztürk ve ark., 2011). Marschner (1995) tarafından rapor

edildiğine göre, vejetatif dönemde mikro besin elementi

eksikliklerinin genç yapraklarda ortaya çıkması, senesens

ortamının henüz oluşmaması yani yaşlı yapraklardan genç

yapraklara mobilizasyon olayının henüz oluşmaması ile

açıklanmıştır.

Doğal yaşlanma sırasında (senesens) besin

asimilasyonu yerini besin remobilizasyonuna bırakmakta

ve artan miktarlarda besin (amino asitler, basit şekerler,

mineral besin elementleri) taneye taşınmaktadır (Feller ve

Fischer, 1994; Marschner, 1995). Senesens sırasında gövde

ve yapraklardan taneye taşınan amino asitler; embriyo,

aleuron ve endospermde tane proteinlerinin (albumin,

gliadin, glutenin, globulin) sentezinde kullanılmakta, basit

şekerler ise endospermde nişasta formunda

biriktirilmektedir (Lasztity, 1996; Barneix, 2007).

Remobilizasyon sonucu taneye taşınan N ile

remobilizasyon sonucu taneye sağlanan Zn ve Fe besin

içerikleri arasında korelasyon bulunmuştur (Kutman, 2010,

Kutman ve ark., 2010, 2011a, 2011b; Barut, 2012).

Biyogübre olarak kullanılan Bacillus türleri bitki büyüme

hormonlarının sentezi yoluyla (Amer ve Utkheda, 2000), azot

fiksasyonu (Eşitken ve ark., 2003) ve bitki büyümesini teşvik

eden rizobakterilerin seviyesini düzenleyen enzimlerin

sentezinde etki oluşturarak bitki büyümesi üzerinde doğrudan

etkiye sahip olabilmektedir .

Kaynak

https://www.researchgate.net/publication/348001121_Bugdayin_Farkli_Gelisme_Donemlerinde_Yapraktan_Biyolojik_Gubre_Uygulamalarinin_Verim_ve_Bazi_Verim_Ogeleri_Uzerine_Etkisi